Śledztwo to nie skręcanie długopisów

ROBERT OSTASZEWSKI. Znacie? Jeśli nie, to koniecznie poznajcie, bo to nowa jakość pisania kryminału. Dowodem: "Zginę bez ciebie".

Rzecz rozgrywa się w Ciechanowie, dokładnie 4 lata temu. Trwa Euro, ale równocześnie trzeba będzie zająć się pewną samobójczą śmiercią.

Nastolatka Jowita Dudek decyduje odebrać sobie życie. Dlaczego? Tego nie wiadomo. Na razie znaleziono jej ciało w wannie. Miała podcięte żyły, a makabrycznego odkrycia dokonał ojciec, wiceprezydent miasta w dodatku. Sprawa jest naprawdę tajemnicza i, jak się okaże, ponura.

Rozwikłanie zagadki przypadnie podkomisarzowi Konradowi Rowickiemu. To wyjątkowa postać - także na tle innych śledczych z polskiej literatury kryminalnej. Mimo że ciągnie się za nim cień nieciekawych doświadczeń z kobietami, Rowicki wydaje się człowiekiem wyjątkowo wrażliwym i skłonnym do pogłębionej refleksji psychologicznej. A to naprawdę rzadkość, nie tylko wśród podkomisarzy, ale w ogóle wśród przedstawicieli męskiego gatunku.

Konrad Rowicki jako bohater to majstersztyk i powiew nowej jakości. Doskonała jest też w "Zginę bez ciebie" Felicja - babcia Rowickiego, uzależniona od nikotyny rześka 80-latka o wybitnie antyklerykalnych poglądach. "Może jestem stara, ale nie głucha" - mówi. I, doprawdy, ma rację.

"Zginę bez ciebie" to przykład doskonałego połączenia klasycznej szkoły kryminalnej narracji z ponowoczesnym podejściem do tematu i gatunku. W dodatku widać, że OSTASZEWSKI - wprowadzając raz po raz Dodę albo czyniąc aluzję do profesorów polonistyki z szacownego Uniwersytetu Jagiellońskiego - doskonale się bawi. A czytelnikowi taka atmosfera od razu się udziela.

Muza, Warszawa 2016.